Vallende gekte komt met golven

12 oktober 2017 • Peter •  ERVARINGSVERHAAL

Als pillen niet doen wat ze moeten doen en je wordt toch zo gek als een deur, wat is dan het alternatief? Stoppen met medicatie kan in een opname resulteren. ‘Taperingsstrips’ voor geleidelijk verminderen zijn het nieuwste van het nieuwste. Maar die zijn duur en worden ineens niet meer vergoed door zorgverzekeraars. Cliënt Peter slikt nog maar even door en blijft in gevecht met zijn lethargie.

Turbulente tijd
Ik heb een aardig turbulente tijd achter de rug. Laten we het zo maar zeggen. Het begon met andere medicijnen die ik kreeg voorgeschreven, na een jaar lang met ups en downs geleefd te hebben. Medicijnen die niet werkten, waardoor ik ervoor koos ze niet meer te slikken, wat leidde tot een korte opname – waarbij ik weer werd ingesteld op mijn oude medicatie en dan een hogere dosering.

Na een botte afwijzing door een dame met wie ik het naar mijn opvatting eigenlijk een aantal keren heel gezellig had gehad, volgde een periode van zelftwijfel en bedomptheid. Ondanks de verhoogde dosis oude medicatie werd ik nu en dan zo gek als een deur en was het af en toe een kermis in mijn hoofd. Verlagen van de medicatie durf ik niet meer aan. Want toen ik die dosering 1 mg probeerde te verminderen, ging het ook al niet goed. Fijn hoor. Zit je opgescheept met medicijnen die eigenlijk helemaal niet doen wat ze moeten doen – je wordt toch gek – maar zijn die pillen blijkbaar zo gemaakt dat als je er minder van neemt, je ook gek wordt. Ik hoop dat er een taperingsstrip bestaat voor dit middel zodat ik op den duur verantwoord toch een beetje kan minderen.

De wind eronder
Plotseling ging het trouwens een stuk beter met mij. Niks geen stemmetjes meer en lekker de wind eronder. Ik stond weer hier en daar gedichten voor te dragen en zat op een heuse kunstmarkt met mijn werk. Wel weer een opmerking gekregen dat mijn poëzie toegankelijk is. Misschien kan je dat wel als compliment opvatten, maar het bracht bij mij weer twijfel of ik in al die jaren eigenlijk wel iets fatsoenlijks had geschreven. Mijn ex reageerde al eerder op mijn kunstwerken dat ik eigenlijk toch meer een schrijver was. Tsja... middelmatige kunstenaar, middelmatig schrijvertje... waar ben ik eigenlijk dan wel goed in?

Maar hoe kwam het nou dat het opeens beter met me ging? Aan m’n medicatie was niks veranderd, dus daar kon het niet aan liggen. Blijkbaar komt de vallende gekte toch met golven en gaat het vanzelf op een gegeven moment weer over. Al te veel twijfel is niet goed voor een mens en zijn psyche... Dus maar een beetje de wind eronder proberen te houden en de kracht hebben om positief te blijven. Always look at the bright side of life, zeg maar.

Van het weekend hoorde ik plotseling toch weer stemmetjes. Ik schrok er erg van en dacht: oh mijn god, begint het circus nou weer, maar gelukkig zette het niet door. Was je de dag ervoor erg druk dan, opperde mijn zus. Nee, juist niet, ik had die dag juist veel in bed gelegen. Pfff... te veel prikkels, te weinig prikkels, allemaal niet goed, je moet het passende midden houden en een goede balans zien te vinden tussen veel en weinig. Terwijl ik, als ik een drukke dag heb, me supergeweldig voel, maar je hebt nu eenmaal ook je rustmomenten nodig. Het blijft een hele zoektocht. Zal wel voor iedereen gelden.

Lethargie
Las op internet weer over de bijwerkingen van anti-psychotica. Onder andere dat je er lethargisch door kunt worden. Bij mij is al jaren het probleem dat ik thuis moeilijk tot dingen kom. En dat kan dus heel goed door de medicatie komen. Medicatie die niet goed werkt, maar waar je dus ook gek van wordt als je er minder van neemt. Lekker hoor. Dat was het voordeel van dat andere middel dat ik eind vorig jaar aan het uitproberen was: dat je daar niet zo lethargisch van wordt, maar goed, die pil werkte dus helemaal niet voor mij.

Ik tel maar mijn zegeningen. En als ik thuis toch een klein hoofdstukje uit een boek gelezen heb, dan klop ik mezelf op de borst. Goed zo jongen. Ik moet nog een recensie schrijven en een interview met een dichtersfamilie voorbereiden. Alles op z’n tijd. Misschien maar eens naar The Living Museum in Bennebroek gaan. Want als ik buiten de deur ben, dan lukt het lezen van die bundel in ieder geval beter dan thuis. Je kan ook in de bieb gaan zitten. Heb ik me ook al honderd keer voorgenomen. Ondertussen heb ik me voor een creatieve cursus opgegeven en voor de cursus Werken Met Eigen Ervaring. Maar ook daar brak de twijfel weer uit. Wil ik dat wel, heb ik er wel zin in? De eerste keer van de WMEE-cursus liep al mis. Na een frisse douche en scheerbeurt dook ik gewoon mijn bed weer in. Ik mailde een kwartier van tevoren de cursusleider dat het nog even niet lukte vandaag.

Volgende week een frisse start. Mijn ouders reageerden ook al geïrriteerd. Soms moet je gewoon dingen doen en de koe bij de hoorns vatten in plaats van maar weer toegeven aan je gevoel van ‘ik wil niet’. Maar ja, dat gevoel. Is dat niet richtinggevend? En geeft dat niet aan wat je echt nodig hebt? Dat zogenaamde Fingerspitzen-gevoel. Nou ja, laten we maar hopen dat de somberheid en stemmetjes nu even wegblijven en hatseklats gewoon woensdag naar die creatieve cursus gaan. Van het hobbelen van de bank naar je bed ga je je immers ook niet beter voelen. Keep up the spirit. Yes we can. Alhoewel ik aan die Amerikaanse stelligheid soms ook erg moet twijfelen.

Deze tekst is eerder uitgesproken als column voor cliëntenomroep Radio Signaal.